غذای دانشجویی، خاطره ای شیرین با طعمی تلخ
غذاهای دانشجویی و وضعیت سلف‌های دانشگاهی به جای پیشرفت کیفیت در ازای افزایش قیمت غذا ، روند نزولی را طی می کند و بیان این موضوع دامنه اختیارات شوراهای صنفی را کوتاه کرده است.
به گزارش خبرنگار حوزه دانشگاهی گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، سالهاست دانشجویان از کيفيت بد غذا مینالند و شنوا بودن گوش مسئولان در حد تغيير دورهایی بوده که رضایت یک ماه یا کمی بيشتر را به دنبال داشته است.
گشتی در خوابگاهها و سلفها و نگاهی به سطلهایی که نيمه پر شده اند از برنجهایی که هرساله دانشگاه ادعای ارتقای کيفيتش را دارد خبر از نارضایتی هایی میدهد که بارها دانشجویان آن را عنوان کرده اند.
کار به مقایسه که میکشد باز هم ميان کيفيت غذای دانشگاههای کشور تفاوت چندانی وجود ندارد که بتوان گفت ميان دانشجویان تهران و دیگر دانشجویان تفاوت زیادی وجود دارد. چراکه مشکلات غذای دانشجویی در بسياری از دانشگاههای کشور رنگ و بویشان یکی است یا از کم بودن مقدار غذا مینالند یا از کيفيت پایين گوشت یا اینکه چرا تمامی وعده ها با برنج است.
حدود ساعت 12 ، وقت ناهار و صف طولانی که تا بیرون سلف دانشگاه کشیده شده بود. بعد از کلی انتظار، همهمه و عجله در کنار بوی غذایی که ماهیتش قابل تشخیص نبود ،یک ظرف برنج و خورش هم نصیب ما شد.
غذای آن روز دانشگاه خورشت کرفس بود اما هیچ اثری از گوشت و کرفس در ظرفی که جدا از برنج بود دیده نمی شد. با اینکه غذای رزروی امروز روی میز پیش رویم بود اما با مشاهده ی این صحنه از خوردن آن منصرف شدم و از فرط گشنگی به بوفه رفتم تا امروزم را با یک ساندویچ هات داگ سر کنم. در این میان از قیمت و کیفیت ساندویچ های بوفه ی دانشگاه شکایتی ندارم چون تا حدودی در حوزه ی فعالیتی مسئولین با مسئولیت دانشگاه نیست.
خودم را سیر کردم در حالیکه همچنان ذهنم درگیر غذای دانشگاه بود.
فقر غذایی سلف های دانشجویی
دانشگاه موتور یک جامعه است که به جرأت می توان گفت مملکت بدون آن رو به نابودی می رود. آینده ی علمی، حفظ روابط با کشورهای پیشرفته و مجهز شدن همه جانبه ی کشور به توان این موتور بستگی دارد.
پس سرمایه گذاری روی این مرکز آموزشی برای دولت در نهایت بدبینی اگر سودی هم نداشته باشد ضرری نخواهد داشت.
اما چرا با گذشت یک قرن از راه اندازی فرم آکادمیک دانشگاه، به مهمترین نیاز دانشجویان به عنوان یک موجود زنده توجه چندانی نمی شود و قضیه تا جایی پیش می رود که دانشجوی بعضی از دانشگاه ها از خوردن این غذاها به انواع و اقسام بیماری ها دچار می شوند.
ابلاغ بخشنامه، نوشدارو بعد از مرگ سهراب
سرو صدا کردن خبر مسمومیت جمعی از دانشجویان به علت مصرف غذای برخی دانشگاه ها،وزارت علوم، تحقیقات و فناوری را بر آن داشت تا آیین نامه ای را مبنی بر هدفمند کردن غذای دانشجویی تبیین و در سال 90 به دانشگاه ها ابلاغ کند.
اما طبق معمول بیشتر بخشنامه ها، این بخشنامه هم تا حدودی در دانشگاه ها بایگانی شد.
ابوالحسن ریاضی مدیر کل دانشجویان داخل سازمان وزارت علوم درباره ی آخرین اقدامات در زمینه غذای دانشجویی می گوید: بخشنامه هدفمند کردن غذای دانشجویی به دانشگاه ها ابلاغ شده است تا جایی که ما در جریان هستیم این موضوع در حال پیگیری است با این حال دانشگاه ها موظف به اجرای این آیین نامه هستند.
وی ادامه داد: ما نیز به طور جدی پیگیر وضعیت غذای دانشجویی هستیم و از دانشگاه ها خواسته ایم تا با پیمانکاران وارد مذاکره شوند تا کیفیت را افزایش دهند.
گران شد اما کیفیت تغییر نکرد!
اما دانشگاه ها از این آیین نامه فقط برداشت مادی خوبی داشته اند به این معنی که رابطه ی مستقیم بین کیفیت و هزینه را برقرار نکرده و هزینه را در مقابل هیچگونه تغییری در کیفیت، افزایش داده اند.
این در حالیست که بنا به گفته ذوالفقار یزدان مهر،رییس صندوق رفاه دانشجویی یارانه ای نیز برای سلف های دانشگاهی و بهبود غذای آنها از سوی صندوق رفاه هر ساله پرداخت می شود.در برخی دانشگاه ها این هزینه را صرف غذا و مواد غذایی با کیفیت نمی کنند که هیچ، صرف نوسازی و رعایت بهداشت آشپزخانه و ظروف پخت و پز هم نمی کنند. اما این بحث ها فقط دهان به دهان بین دانشجویان ردو بدل می شود، نه آزادی بیان و نه رسیدگی!
مرتضي صفوی متخصص تغذيه معتقد است: بدن هر دانشجو از هرم غذايي سهم بيشتري نسبت به فرد عادی نياز دارد.به علت حجم درسی که می خواند و فعاليت مغزی که دارد ضروری است در طول هفته دوبار واحد غذای دريایی از جمله ماهی و ميگو را در ر‍ژيم غذایی خود جای دهد. اما با توجه به برنامه غذایی سلف دانشگاه ها که پروتئين را فقط در گوشت می بينند، اين موارد در وعده غذایی دانشجويان ديده نمی شود و هيچ گونه سهم لبنی ،سبزيجات و ميوه ها در طول روز برايشان در نظر گرفته نمي شود.
عصای دست یا بلای جان
طبق آیین نامه شورای صنفی دانشجویان در سال 78 به دانشگاه ها ابلاغ شد، نقش گسترده تری در امور صنفی و رفاهی پیدا کردند و می توانستند مطالباتشان را آزادانه تر بیان کنند اما این آیین نامه در سال 91 تغییر کرد و شرایط پذیرش دانشجو در این شورا محدودنر شد.
شورای صنفی دانشجویان با این دیدگاه آغاز به کار کرد که پناه دانشجو و عصای دست دانشگاه باشد اما با افزایش اختیارات دانشجویان در امور صنفی و رفاهی که یکی از آنها تغذیه بود، نگرانی و حساسیت مسئولین دانشگاه هم افزایش یافت و اتفاق سال 91 موجب شد شوراها یکی پس از دیگری منحل شوند.
همین وضعیت نامشخص شوراهای صنفی ،مشکلات تغذیه ای و سلفی دانشگاه ها را مسکوت نگه داشته است و همچنان منتظر دگرگونی های سازنده این آیین نامه و برگزاری انتخابات شورای صنفی هستیم تا حداقل از نقش رنگ و رو رفته ی دانشجویان در زمینه ی دخالت در امور رفاهی دانشگاه بیشتر آگاه شویم و راهکار بررسی اموری چون تغذیه ای را دریابیم.
گزارش از یاسمن قاسمی
انتهای پیام/
